Bu sorun kangrene dönüşmeden çözülmeli.

Soğuk gecelerinde, buldukları kuytu bir köşede koyun koyuna verip uyuyorlar. Karınları acıktığında, herhangi bir dükkânın önüne bırakılan tepsideki yemek artıklarına dadanıyorlar. Onu bulamayınca gerektiğinde hırsızlık yapıp karınlarını doyurmaya çalışıyorlar. Sigara bağımlısı hepsi. Sigara içen birisini takip edip, yere atılan izmaritin üstüne üşüşüyorlar birlikte. Ellerine para geçtiğinde, bali ve tiner gibi uçucu maddeleri çekiyorlar o küçücük ciğerlerine. Onlar toplumun kanayan yaraları. Onlar özellikle büyük kentlerin kangrenleşen sorunu. Onlar ilimizde de görülmeye başlayan sokak çocukları.

Aile içindeki huzursuzlar, ekonomik sıkıntılar ve cehaletin en büyük kurbanı onlar. Büyük kentlerin en büyük sosyal sorunlarından birisi onlar. Sokak çocukları diye anılıyorlar. Sokakta yatıp, kalkıyorlar. Kendilerine göre bir dünya kuruyorlar. O dünyada hem o yaşlarında en büyük acıları çekiyorlar hem de kendilerine böylesine acımasız bir dünya bırakanlara hergün ağıt yakıyorlar. Büyük kentlerin birçoğunda kangrenleşen bir sorun sokak çocukları sorunu. Son yıllarda bu soruna yönelik Türkiye genelinde bir dizi çalışmalar yapılsa da onların topluma kazandırılması daha çok zaman gerekecek gibi görünüyor.

Bu yakıcı sorun şimdilerde ilimizde de kendisini hissettiriyor. Henüz kangrenleşmeden çözülmesi gereken bu sorun, yanı başımızda, kentin göbeğinde yaşanıyor. Sayıları henüz bir elin parmaklarıyla sayılabilecek kadar azlar. Ancak varlar. Büyük kentlerdeki sokak çocukları gibi aylarca, yıllarca bütünüyle dışarıda yatıp kalkmıyorlarsa da çoğu geceler dışarıdalar. Bir grupları var. Hep birlikte dolaşıyorlar. Ağırlıklı olarak pasajlarda yatıp kalkıyorlar. Bazen evlerine gidip geliyorlar. Ancak evlerinde anne-babalarından azar işitince ya da harçlık istediklerinde alamayınca soluğu dışarıda alıyorlar. Bu çocukların büyük çoğunluğu çok nüfuslu ailelerin çocukları. Hemen bütününde ekonomik sıkıntılar yaşanıyor. Bu çocukların çoğu ya hiç okula gitmemiş ya da okulunu yarıda bırakmış. Yaşları 8 ile 13 arasında değişiyor. Biraz daha büyüyünce ve bir miktar para bulunca atlayıp arabaya İstanbul’a kaçıyorlar. Ve oradaki sokak çocuklarının arasına karışıyorlar. Büyük çoğunluğunda kesici ve delici aletler var. Para bulduklarında bali ve tiner gibi uçucu maddeler kullanıyor bazıları. Hemen hepsi sigara içiyor. Genellikle yerdeki izmaritleri toplayıp içiyorlar. Acıktıklarında, pasajda, dükkanların kapılarının önüne konan tepsilerdeki yemek artıklarıyla karınlarını doyuruyorlar. Bulamadıklarında da bazen hırsızlık yaparak karınlarını doyuruyorlar. Özellikle küçük öğrencileri tehdit ederek onlardan para almaya çalışıyorlar. Geceleri, pasajın kuytu bir köşesinde sıcak buldukları bir yerde koyun koyuna yatıyorlar. Bazen haftalarca evlerine gitmedikleri için üst başları kir pas içinde. Banyo yapamıyorlar.

Yaşıtları okula gidip gelirken, oyuncaklarıyla oynarken onlar evlerinin sorumluluğunu almışlar sırtlarına. Çoğunun babası ya hiç çalışmıyor ya yazın inşaatlarda çalışıp kışın oturuyor ya da yaptığı iş evi geçindirmeye yetmiyor. Onlar o yaşlarıyla sabahtan akşama kadar ellerinde mendil, sakız, bisküvi ve çikolata dolaşarak ya da halde hamallık yaparak evlerine para götürmeye çalışıyorlar. Hatta bazılarının babası oturuyor, sigarasını da onlar götürüyor eve.

İşte her gün defalarca caddelerde, sokaklarda, iş merkezlerinde karşılaştığımız ekmeğini taştan çıkaran bu çocuklardan bazıları.

 NULL